kopardınız tek tek çiçeklerimin yapraklarını...

bir bir astınız yine hayallerimi.. oysa ne kadar zordu onları içimde büyütüp hayallere çevirmek şimdi şizofrenik bir ruha sığınmış zavallı rolü üslendiği zaman ve o zaman parçası içinde ben!...evet ben!!! beni o karanlığa gözlerini bile kapamadan kırpmadan ittin, acımadın, bana hep acımasız dedin oysa bilemdin acımasız diyen ben değil aynaya baktığında gördüğün görüntü ve ifadeydi... şimdi geç ayna karsısına ve bak yüzüne bak ne görüyorsun söyle bir çeşit insancık değilmi! zamnın beklenmeyen yaşanılmayan bir parçasındayım senin için belkide kacıncıyım... birzamnlar birinci tekilken şimdi belkide kaçıncı şahısım? oda şüpheli ya belkide tekilin bile değildim... yalandan ibaret ya dünya sende söyle çekinme.. nede olsa aynı şeyleri söyleyen söyleyene.. sende bittin artık içimde, zerren bile kalmadı beynimde bak zamn neyi gösterdi ama neyi yaşattı bize,, acımasız bensem hayat ne sevgilim çektirdiklerinin bi adı olmalı işkencemi bu... kaçıncı adıllarda sürünür bedenim kaçıncı şahsiyet.... parçalarına bölündü hayatım bakamadım bile hayallerime son bi kez biliyordum bakamazdım çünkü onlar geri gelmeyeceklerdi,, yorumsuz we kusursuz bir acı yardımı yok desteği yok yaşamın... yağmur yağdırıyorum yine gözlerimden yanaklarıma,şimşekler çakıyor gözlerimde bulut misali gürlüyoor we süzülüyor yaşlarım tenime,,, bak sende bulaştın sizlerin hayat denilen mutluluk denilen işkence perdesine... bilemedn perde ardındaki gizli saklı karanlık kaplı sahneyi bilemedin rollerin kime ait olduğunu,,,tanrı herkese bir rol wermişti yaşanılacak oynaanacak we zamn gelincede ölünecek denildi--- ama ben yaşayamadım ki yaşayabilseydim oynayacaktım belkide beni tufaya getrip yanılttılar karşılığında mutluluğumu aldılar,,, o gülen tebessümümle yüzümde olusan gülümser çizgileri dahi sahiplenir oldular çaldılar seni,,, artık bende yokum eskisi qibi…