Yipranmamis hayatlar buyuk huzunler mi bekler gercekten?Herkes yasamak zorunda mi uzerine dusen huznu bir sekilde?
Ben seni oyle bir sevdim ki...Oyle bir karistim ki sana...Bir bakisina bedelken her sey,neden bu aramizdaki bu buyuk engel? Neden bu ANLASAMAMAZLIK?
Bu kadar zor mu "seviyorum"dedigin biriyle anlasabilmek?Ya da kendinden feragat edebilmek?Su gururunu burnumun dibinden cekmen?Ya da bu kadar kolay mi ayriliga bu kadar cabuk adapte olman?
Ne bileyim be sevgili,olmasaydi,olmamaliydi,olmayacakti!Biz bu kadar yorulmayacaktik.Ben seni hayatimin aski olarak gorurken bu derece kirilmayacaktim,belki sen de!
Bilmiyorum,konusmuyorsun.Ah yine kapattin o agzini,yine konusmuyorsun,yine susuyorsun,yine seyrediyorsun ve sadece gitmeyi kabulleniyorsun. Hep hazirsin gitmeye.Bir kere de "hayir, ben seni istiyorum, kalacagim" demiyorsun!Yoksa istemiyor musun? Yoksa sevmiyor musun?
Belki bir gun ozlersin diye tum hayallerim!Artik kirilacak,kizacak,koparacak duygularin;kirilamayacak,tukenemeyecek ve asla koparamayacagin duygularinda ezilir belki.Tek umudum bu.
Tek umudum,bu bendeki sevda atesinin binde birinin sana gecip de seni de yakmasi!Ve ardindan benim yine o omzunda,gogsunde yerimi almam,yegane yerimde...
Ben ne kadar alismis,ne kadar yorulmus gorunsem de yine de sana bir telefon kadar,bir gurursuzluk,bir cesaret kadar yakinim!
Ben o gururumu senin onunde oyuncak ettim,hatta kirdim attim da sen o gururunun oyuncagi oldun!Bir kere de beni ona tercih etmedin.Ben sana "o mu ben mi"babinda elimi uzattim da yine o gururun engel oldu o elimi kavramana!Ah be birtanem,bu kadar zor olmamaliydi elimi tutabilmen,cesaretimi bir kere de taktir etmen,bu elimi tutman ve bir daha da birakmaman...
Artik bir oyun gibi oldu bu aramizdaki.Ama ben bazen bu oyunda nasil davranacagimi ve oyunu nasil kazanacagimi bilmiyorum!Sadece seni deli gibi seviyorum hala,hala inancim sonsuz!o bir ayda sen bitti gozuyle bakarken ve "asla olmayacak bir daha" derken bile ben hic kaybetmedim umudumu,sevgimize iNANDIM,GUVENDiM;o da beni hic yari yolda birakmadi.Belki cok acitti,cok kanatti,cok horladi beni ama olsun...O hep sicakti,o senin yanindayekn,gozune bakinca,sana sarilinca maddiyata donuyor iste,o kokunu alinca insan kiligini aliyor;eski sen oluyor,"sevilen sen"...
Bazen de bana kotu yonunu gosteriyor sevgimiz.Hatta taniyamiyorum o yuzden onu da,seni de! Ama o icimdeki umut sokuveriyor sevgimizin maskesini...
iste su an icimde olan umut var ya,o her sey!Hatta ve hatta hayatin yegane temeli.Cunku her sey oncelikle yasamaya umutla basliyor.Belki ben ona ihanet ettim bazen,kaybettim yasamaya olan umudumu da olsun ama,cezami da ben cektim;cefami da;sefami da...
Yine de ben Allah'in sansli kullarindanim.Golgesine,umuduna,sicakligina ve goz yaslarina sarilabilecegim bir askin pencesinde oldugum icin!
Bir kere bile "keske" demedim bu iliski icin.Yeri geldi yaptigim hatalar icin kendime lanet ettim,yeri geldi acisindan bile zevk aldim,ama bir kere bile "seni tanimasaydim,seni sevmeseydim keske" demedim.Cunku ben hep bildim ki sen BENiM HAYATIMIN ASKIYDIN,yapilan her seye degerdin,sen benimdin,belki hala benimsindir bilinmez...
Sonuc ne olursa olsun,bu kalp senin icin carpiyor;ben senin maddi boyutundan,beserliginden gectim zaten ve "anlasabilmek"diye sacma sapan bir uyumdan...Bizim gonlumuz,gozumuz uyusmus; beyine ne hacet...
4/8/2011, 14:33 tarafından Misafir
Takvim
Konu: gönlümüz Uyuşmuş... 
